Akcent form czasu przeszłego i trybu przypuszczającego

Formy liczebników złożonych (czterysta, dziewięciuset), wyrazów obcego pochodzenia (matematyka), dalej dwóch polskich Wyrazów, które mogą mieć akcent na trzeciej sylabie od końca (ogółem, okolica), wreszcie wyrazy nieakcentowane. Staranne odczytanie wiersza czy też odpowiednio dobranego tekstu ukaże uczniom akcent zdaniowy. Akcent zdaniowy może wyróżnić w tym samym zdaniu rozmaite wyrazy, zależnie od tego, który z nich jest uważany przez mówiącego za najważniejszy. Na przykład w zdaniu: Adam Mickiewicz był największym poetą Polski możemy wyróżnić przy pomocy akcentu bądź wyraz Mickiewicz, bądź wyraz największy. Na tym nie zakończymy jednak pracy nad fonetyką. Związek jej z ortografią i morfologią jest ścisły i nieustannie stwarza okazje do łączenia wiadomości z głosowni z ortografią czy fleksją. Ćwiczenia w analizie wyrazu, jego podziale na morfemy, temat i końcówkę nie mogą się obejść bez podziału na głoski i sylaby. Przy każdej nadarzającej się sposobności będziemy więc utrwalali umiejętność rozpoznawania głosek, sylab, samogłosek i spółgłosek. Ćwiczenia w podziale wyrazu na sylaby możemy również uczynić punktem Wyjścia dla ćwiczeń ortograficznych w dzieleniu wyrazów przy przenoszeniu. Odpowiednio dobrane ćwiczenia pozwolą ustalić, że gdy chcemy przenieść część wyrazu do następnego wiersza, dzielimy wyraz na sylaby. Równocześnie jednak uświadomimy uczniom fakt, że pojęcie sylaby nie jest identyczne z cząstką wyrazu, którą przenosimy. Zespół liter w danej sylabie dobieramy dowolnie. Np. podział wyrazów ria sylaby (kwa-śny, ma-łu-tki, pu-sto-ta) różni się od podziału ortograficznego (kwaś-ny lub kwa-śny, ma-łu-tki lub ma-łut- ki itp.).