Aria Leńskiego z opery

Eugeniusz Oniegin — sceny liryczne w trzech aktach według poematu Aleksandra Puszkina w opracowaniu Konstantego Szyłowskiego oraz Modesta i Piotra Czajkowskich — to z pewnością najsławniejszy utwór dramatyczny Piotra Czajkowskiego. Wspaniałe to dzieło powstało w latach 1877— —1878. Prapremiera odbyła się w Teatrze Małym w Moskwie, 17 (29) marca 1879 roku, jednak bez współudziału artystów zawodowych, natomiast siłami studentów Konserwatorium Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego w Moskwie. Czajkowski sam nie bardzo wierzył w sceniczną nośność swoich „scen lirycznych” i wolał wypróbować je najpierw półoficjalnie. Wkrótce jednak udziałem Oniegina stał się prawdziwy sukces i pod koniec XIX wieku pozycja ta weszła do repertuaru większości teatrów muzycznych w Europie. Własne życie na estradach koncertowych pędzą również niektóre arie, spośród których szczególna popularność przypadła arii Leń- skiego z drugiej odsłony II aktu. Tym Czytelnikom, którzy nie mieli jeszcze okazji oglądać Oniegina na operowej scenie, należy się wyjaśnienie, iż aria ta poprzedza pojedynek Leńskie- go z Onieginem. Pojedynek bezsensowny, bo są oni parą przyjaciół, a poróżnili się, w gruncie rzeczy,
o błahostkę. Podczas niedawnego balu Oniegin, trochę przez przekorę, a bardziej dla zabicia nudy, zbyt demonstracyjnie asystował narzeczonej Leń- skiego, Oldze. Niespodziewanie wyniknął z tego groźny konflikt, Leński nie panując nad sobą zarzucił Onieginowi wiarołomność i od słowa do słowa wyzwał go na pojedynek.