Bachowskie koncerty

Koncerty Collegium musicum pod kierownictwem Bacha odbywały się regularnie raz w tygodniu. Zimą od godziny 20 do 22, a latem od 16 do 19, w kawiarni niejakiego Gottfrieda Zimmermanna. Wewnątrz, jeśli pogoda nie dopisywała, albo też, gdy aura była sprzyjająca, w przyległym do kawiarni ogrodzie. Tam grywał Bach swoje liczne koncerty instrumentalne (wraz ze sławnymi przeróbkami, jak choćby Koncertem h-moll Vivaldiego w transkrypcji na cztery klawesyny z orkiestrą smyczkową), tam także wykonywano jego suity. Solistami z reguły byli Bachowie. Suita orkiestrowa była za owych czasów formą chętnie’ podejmowaną przez niemieckich kompozytorów. Za jej twórcę uważany jest Francuz Jean Baptiste Lully (1632—1687), którego niemieccy uczniowie komponowali suity jeszcze 30 lat przed Bachem. W ciągu mijających dziesięcioleci suita przechodziła przeobrażenia ewolucyjne. Pierwotnie była cyklem barokowych stylizowanych tańców, potem coraz częściej w miejscu sarabandy, couranta czy allemandy pojawiać się zaczynają części o charakterze nietanecznym. Przemiany te zaznaczają się również stopniowo w suitach samego. Bacha. I Suita C-dur BWV 1066 zbudowana jest jeszcze wyłącznie z tańców. Trzy dalsze Suity: h-moll 1067 i dwie D-dur 1068 i 1069, zawierają już utwory rodzajowe jak Badinerie (Scherzo), Aria, o której będzie za chwilę mowa, oraz programowe Allegro z tytułem Radość. Bach nazwał te swoje suity uwerturami z racji rozbudowanych uwertur, które każdą suitę rozpoczynają.