Część humoreski

Śpiewny motyw drugi był już przezeń uprzednio wykorzystany w części III, Poco adagio, własnego Tria fortepianowego f-moll op. 65 (1883) DWV 130, środkową zaś część humoreski oparł na pochodzącym z lutego lub marca tego samego 1894 roku temacie cis-moll z III części, Allegretto, własnej Suity fortepianowej A-dur op. 98, DWV 184. Jak pisze biograf Dworzaka, Jifi Berkovec, „wszystkie te elementy melodyczne doskonale do siebie pasują i wraz z pozostałymi składnikami tworzą niezwykle udaną całość. Należy pamiętać o tym, że humoreska została napisana na fortepian w tonacji Ges-dur. Żadna z kompozycji Dworzaka nie była tyle razy przerabiana i przetransponowywana, co ta. Nawet popularne Largo z Symfonii Z Nowego Świata nie osiągnęło takiej liczby wariantów i aranżacji na rozmaite instrumenty — duety, tria, kwartety itd., małe zespoły salonowe, smyczkowe, dęte, jazzowe, a także orkiestry symfoniczne, głosy solowe i chóry; humoreska brzęczała z grających szaf, wywrzaski- wały ją katarynki i grające automaty, gwizdano ją
i grano na pile; jej dźwięki swego czasu rozbrzmiewały dosłownie na całym świecie i po dziś dzień jest ona jednym z niewielu wiecznie żywych utworów” *. I pomyśleć, że ta humoreska była właściwie Nowym tańcem szkockim!…