Ficus ginseng podlewanie

Nauczanie języka polskiego w kl. V, VI i 1 gim na stopniu wstępnej systematyki przypada na okres kształtowania się myślenia słowno-pojęciowego u dzieci. Wprawdzie myślenie obrazowo-konkretne odgrywa w tym wieku dużą rolę, ale również myślenie abstrakcyjne, u jednych dzieci wcześniej, u drugich później, zaczyna torować sobie drogę. Nauka gramatyki ma na celu kształcenie tego procesu myślenia. Uczy ona wyobrażania sobie cech pewnych przedmiotów w oderwaniu od nich, czyli myślenia abstrakcyjnego. Obserwacja zjawisk językowych prowadzi do tworzenia pojęć, sądów i wniosków, kształci nie tylko zdolności obserwacyjne, ale także umiejętności myślenia indukcyjno-dedukcyjnego. Jest gimnastyką umysłu, zaprawą do myślenia, a niekiedy praktyczną nauką logiki. Nauczanie gramatyki wpływa poprzez kształcenie logicznego myślenia na ogólny rozwój umysłu, wzbogaca kulturę umysłową, kształci naukowy pogląd na świat. Z celami poznawczymi i formalnymi łączą się cele normatywno- -praktyczne. Rozumiemy przez nie dążenie do praktycznego opanowania norm gramatycznych jako środka zdobycia umiejętności władania językiem ojczystym. Opanowanie to ma umożliwić swobodne, poprawne i ścisłe wyrażanie myśli w mowie i piśmie. Musi ono być zgodne z obowiązującymi zasadami i zwyczajami mowy ludzi wykształconych. Mamy przy tym obowiązek nauczyć formułowania nie tylko własnych wypowiedzi, ale także sposobów wymiany myśli w słowie i piśmie z innymi ludźmi. Zdolność językowego wyrażania własnych myśli nazywamy wprawą lub sprawnością językową. Pozostaje ona w związku z wyrobieniem tzw. poczucia językowego. Zdobywa się je przez poznanie zarówno systemu gramatycznego, jak i przez osiągnięcie pewnej łatwości językowo-stylistycznej w doborze słów i umiejętności ich kojarzenia. Szkoła podstawowa powinna tak wyćwiczyć młodzież w posługiwaniu się językiem ojczystym, aby wyrosłe z niej społeczeństwo zdolne było do asymilowania wszelkich zdobyczy kulturalnych i do tworzenia nowych wartości.