GŁOSOWNIA

Proces powstawania głoski składa się jakby z pięciu odrębnych etapów. Pierwszy z nich to impuls wynikający z woli ludzkiej i powstający w mózgu. Impuls ów kieruje ruchami narządów mowy. W wyniku ich działania następuje wibracja powietrza. Powstałe w ten sposób fale głosowe docierają do aparatu słuchowego odbiorcy, który to aparat przekazuje odebrane wrażenie jego świadomości. Głoska jest zatem wytworem kilku czynników. Naturalnie przedmiotem zainteresowań językoznawców nie będzie ów cały łańcuch zjawisk, lecz tylko działanie narządów mowy, tzn. jej podłoże fizjologiczne. Z wyżej wymienionych założeń wynika odrębny charakter tej nauki. Stoi ona na pograniczu między naukami humanistycznymi i przyrodniczymi, a stąd wynika konieczność oparcia jej na specjalnych założeniach metodycznych. W skład metod badania i nauczania wchodzi nie tylko opis i obserwacja zjawiska, ale także doświadczenie. Nauka ta może stać się bardzo zajmującą i pożyteczną. Fonetyka pomaga bowiem rozumieć uczniom różnicę między językiem mówionym a pisanym oraz między językiem literackim (ogólnopolskim) a dialektami ludowymi. Jest ona konieczną podbudową przy nauce morfologii, ma również podstawowe znaczenie dla rozumienia wielu norm ortograficznych, wreszcie staje się niezbędną przy nauce języków obcych. W toku nauczania fonetyki należy zawsze mieć na uwadze jej specjalny charakter. Aby spełniała ona swe zadanie, musi być zawsze oparta na żywym języku dziecka, musi też być jak najbardziej upoglądowiona.