Goja krzew uprawa

Zadaniem szkoły podstawowej jest przede wszystkim budzenie miłości do języka ojczystego, który łączy jednostkę z narodem. Wzbudzenie miłości i poszanowania dla języka ojczystego, zdolności odczuwania jego piękna, troska o staranność i czystość wypowiedzi oto cele wychowawcze naszej pracy nad językiem ucznia. Musimy obudzić wewnętrzne przeświadczenie, że przez poprawny język każdy obywatel wzbogaca kulturę narodową, że troska o poprawność językową to jego obowiązek obywatelski. Na przykładach zaczerpniętych z historii możemy wykazać, że w epokach postępu naszej kultury przejawiała się zawsze troska o język. Świadoma miłość języka ojczystego wyrasta ze znajomości przedmiotu. Kształtujemy ją więc już w szkole podstawowej czy to na lekcjach gramatyki, na zebraniach kółka miłośników języka, czy też w codziennej walce o czystość i poprawność mowy. Opanowanie języka daje poczucie własnej wartości, kształci samodzielność i charakter człowieka, wpływa na jego uczucia i wolę. Młody człowiek drogą ćwiczeń językowych uczy się władać swoją myślą. Słusznie Mikołaj Rudnicki pisze, „jednostka, która nie umie wyrazić tego, co myśli, która się posługuje dla oddania swoich uczuć i myśli wyrazami i zwrotami nie swymi, nie może uchodzić za samodzielną”.