Kukułka

Mechanizm klawesynu, klawiszowego instrumentu strunowego, tak jest pomyślany, by za naciśnięciem dźwigni klawisza struna została szarpnięta przez maleńkie, ostro zakończone piórko lub twardą skórę. Urządzenie to wymyślono przed sześcioma co najmniej wiekami. Najdawniejsze informacje o przodkach klawesynu pochodzą z 1360 roku, najwcześniejszy opis techniczny i rysunek konstrukcyjny z około 1440, zaś najdawniejszy, do dziś zachowany egzemplarz instrumentu z 1521 roku. Przez długie stulecia był klawesyn jednym z najpopularniejszych instrumentów muzycznych, spychając- w niepamięć lutnię. Jeszcze Jan Sebastian Bach wolał go od nowo wynalezionego pianoforte. Zresztą właśnie na jego czasy przypada epoka najwspanialszego rozkwitu rńuzyki klawesynowej. Główne zasługi położyli tu kompozytorzy francuscy, m. in. Jacques de Chambonnières (około 1602—1672), Louis Clérambault (1676—1749), François Couperin (1668—1733), Jean Philippe Rameau (1683—1764) czy Louis-Claude Daquin, określani przez potomność wspólnym mianem „klawesynistów francuskich”. Ostatni z wymienionych kompozytorów, Daquin, rozpoczął karierę jako tzw. cudowne dziecko. Już w wieku sześciu lat popisywał się w Wersalu przed królem Ludwikiem XIV. Później został jego nadwornym muzykiem.
Z dorobku kompozytorskiego Daquina nieprzemijającą popularnością od dwustu pięćdziesięciu lat cieszy się zabawna miniatura klawesynowa, której dowcip polega na udatnym naśladowaniu kukułki. Utwór ten ukazał się drukiem w Paryżu w 1735 roku w zbiorze zatytułowanym Premier Livre de Pièces de clavesin.