Nauczanie ortografii w klasie końcowej

Program poleca tutaj dużo uwagi poświęcić pogłębieniu i powtórzeniu wymienionych wyżej problemów, mniej zaś wprowadzane nowych zagadnień. Do tych ostatnich należą: pisownia łączna i rozłączna wyrazów, pisownia by ze spójnikami, pisownia dopełniacza, celownika i miejscownika liczby pojedynczej oraz dopełniacza liczby mnogiej rzeczowników żeńskich na -ią, -ja (typu: aleja, linia), oddzielanie przecinkiem wyrazów poza zdaniem, używanie innych znaków interpunkcyjnych, np. cudzysłowu i dwukropka w przytoczeniach i mowie niezależnej. Program nie wyczerpuje całości norm ortograficznych i szkoła średnia będzie musiała dalej kontynuować pracę rozpoczętą w szkole podstawowej. Należy też pamiętać o zasadniczej konstrukcji programu. Jedne z- zagadnień przewijają się przez cały tok nauczania i występują we wszystkich klasach, inne natomiast pozostają w bezpośrednim związku z nauczaniem gramatyki całokształtu pracy, a w szczególności od nauczania gramatyki. Ta zasada stała się dzisiaj podstawowym założeniem nauki języka. Na niej opiera się konstrukcja programu, jak też i używany obecnie w szko-‘ le podręcznik. Poza wyżej wymienioną obowiązują wszystkich uczących także i inne, ogólnie znane zasady. Bardzo ważna jest zasada polecająca przyzwyczajać uczniów do używania wyrazów poprawnie napisanych. Zasadę tę stosujemy zwłaszcza w początkowych latach nauczania. Według niej nauczyciel obowiązany jest napisać na tablicy każdy nowo wprowadzony wyraz. W klasach wyższych będziemy tę zasadę stosowali konsekwentnie tylko przy wyrazach trudnych, w których występują jakieś problemy ortograficzne. Zasada ta ma charakter zapobiegawczy, profilaktyczny. Wiąże się z nią inna ważna zasada polegająca na stałym zapobieganiu błędom. Nauczyciel powinien z góry przewidywać, które wyrazy mogą uczniom sprawiać trudność w zapisywaniu starać się ową trudność usunąć. Bardzo ważnym środkiem, który pomaga w poprawnym zapisywaniu, jest też poprawność mówienia. Zapominamy wreszcie często o wyraźnym związku, jaki występuje między czystym i starannym pismem a bezbłędnym zapisywaniem. Nie mamy, tu na myśli pisma kaligraficznego, choć i o takie należałoby zabiegać, ale pismo prawdziwie staranne.