NAUCZANIE ORTOGRAFII

Ortografia jest nauką trudną, opartą przede wszystkim na konwencji, stąd wiele norm ortograficznych spotyka się z oporami zarówno w ich rozumieniu, jak i stosowaniu. Bardzo też trudno wyrobić u dzieci w szkole podstawowej przekonanie o potrzebie poprawnego pisania, skoro nawet dorośli hołdują często zasadzie „pisz, jak mówisz” i bez skrupułów popełniają błędy ortograficzne. Zapewne względy uczuciowe, miłość mowy ojczystej, poszanowanie tradycji, a wreszcie przekonanie, że stały, jednolity system ortograficzny jest fundamentem jedności języka ogólnonarodowego, mogą te trudności usunąć. Do takiego przeświadczenia mogą jednak uczniowie dojść dopiero po wielu latach nauczania, gdy tymczasem zasady poprawnej pisowni należy wpajać młodzieży już od początków jej pobytu w szkole. Stąd zapewne bierze początek pogląd, występujący u wielu wybitnych metodyków, że ortografia nie „daje dziecku bezpośredniego zadowolenia”, że „należy ją traktować jako formę obowiązku i przymusu”. Z drugiej znów strony twierdzi się, że „kładzenie nacisku na uczenie się na pamięć prawideł ortograficznych niewiele pomaga”. Są to podstawowe trudności, z którymi zetknie się każdy nauczyciel przy realizowaniu programu nauczania ortografii.