Nauczyciel ma unikać wyjaśniania osobliwości, zwłaszcza gdy uczniowie go o to zapytają?

Może się na przykład zdarzyć, że wyraz zamek uczniowie będą analizować przez wyodrębnienie zdrabniającego przyrostka -ek, gdyż w ich świadomości językowej wyraz ten nie kojarzy się z wyrazami za-myk-ać, wy-myk-ać i cząstka -mek jest dla nich zupełnie niejasna. W takim wypadku powinien interweniować nauczyciel i ustalić formę właściwą. Równie ważną zasadą’w nauce o wyrazie jest walka z dość powszechnym u nas kultem dla wszelkich uogólnień i definicji. Fałszywe przekonanie, że nauka gramatyki to nauka reguł, jest właśnie przy nauce fleksji jednym z podstawowych błędów. Wszelkie uogólnienie wprowadzone przez nas musi być wynikiem najpierw obserwacji, później zaś rozumowania uczniów. Należy także zawsze dążyć do bardzo starannego utrwalania zjawisk językowych. Szczególnie przy nauce o wyrazie uczniowie mieszają trudne zresztą zjawiska i nie potrafią odróżnić tematu od rdzenia czy też podstawy słowotwórczej, końcówki od przyrostka czy formantu. To utrwalanie wiadomości osiągniemy przez ciągłe ćwiczenia. Do podstawowych środków dydaktycznych przy nauce o wyrazie będą należały przede wszystkim specjalnie skonstruowane tablice służące do pokazania uczniom ruchomości i zmienności końcówek, pokrewieństwa wyrazów i ułatwiające ich analizę ze względu na budowę słowotwórczą lub fleksyjną. Gotowych pomocy tego rodzaju brak, toteż każdy doświadczony nauczyciel tworzy tu sobie własne środki, nieraz bardzo ciekawe. Ze względu na konieczność częstego posługiwania się tablicami dużą pomoc mogą więc oddać tablice ruchome.