Nauka o przydawce zmierza do określenia jej istoty

Przydawka określa cechy, właściwości osób lub rzeczy, a więc jest określeniem rzeczowników. Znajdujemy ją zwykle w grupie podmiotu. W grupie orzeczenia może wystąpić jako określenie dalsze, np. Budujemy Warszawę, drogą naszym sercom stolicą Polski. W ten sposób powstaje jakby łańcuch przydawek: Adam Mickiewicz, autor epopei „Pan Tadeusz”. Stosunek przydawki do wyrazu określanego wyraża się raz jako związek zgody, drugi raz jako związek rządu. Tu powinniśmy również powtórzyć wiadomości o składni liczebników: pierwszy uczeń, jeden człowiek, dwu uczniów lub dwaj uczniowie, piąć stołów, piąciu żołnierzy, miliony gwiazd, wiele spraw, czworo dzieci itp. Dobrze też jest ustalić sposób pytań o przydawki, mianowicie: pytaniem który? pytamy o przy dawkę rzeczowną, pytaniem jaki? o przy dawkę przy- miotną, pytaniem zaś czyj? o dopełniaczową. W zakończeniu warto też poruszyć sprawę interpunkcji, tzn. oddzielania przecinkami rozwiniętych przydawek rzeczownych lub przymiotnych, zwanych dopowiedzeniami, np. Adam Mickiewicz, wybitny. poeta polski, był autorem „Pana Tadeusza”. Ludzie, spieszący codziennie do pracy, mają wielkie trudności ze zdobyciem miejsca w tramwajach i autobusach. Nie należy też pomijać sprawy szyku przydawek. Szereg przykładów powinien doprowadzić do wniosku, że przydawki przymiotne stawiamy zwykle przed wyrazem określanym z wyjątkiem przydawek wyróżniających, a więc dobry człowiek, gąsty las, ale niedźwiedź brunatny, Morze Czarne, kolej żelazna. Natomiast zgodnie z tradycją piszemy i mówimy Morskie Oko, Szara Kamienica, Polskie Radio itp. Przydawki dopełniaczowe i przyimkowe stawiamy zawsze po wyrazie określanym.