Nowe tendencje w nauczaniu tego działu gramatyki

Do tej pory bowiem traktowano oddzielnie naukę o znaczeniu i budowie wyrazu, oddzielnie zaś naukę o fleksji, obecnie zdąża się do całościowego ujmowania wyrazu nie tylko pod względem jego budowy i znaczenia, ale także odmiany i roli w zdaniu. Takie ujęcie pozwala traktować wyraz na płaszczyźnie przede wszystkim praktycznej i użytkowej. Operowanie wyrazem zawsze w kontekście, w zdaniu i traktowanie wyrazu w sposób całościowy pozwala uczniowi od razu we właściwy sposób rozumieć jego funkcję. Ujmowanie wyrazu od strony funkcji, roli w zdaniu, prowadzi do tego, że uczeń w pracy zawsze ma do czynienia z żywym językiem, że widzi na przykładzie praktycznym, do czego służy wyraz i do czego jest potrzebna jego forma fleksyjna. W ten sposób nauka o odmianie przestaje być dziedziną, której pożytku uczeń nie rozumie i którą dlatego traktuje z niechęcią. Naturalnie, jak zawsze, wchodzi tu w grę nauczyciel, kierownik pracy ucznia, który przez odpowiedni dobór przykładów, logiczną konstrukcję materiału lekcyjnego, żywy i wartki tok prowadzonych zajęć jeszcze bardziej ożywi lekcje poświęcone nauce o wyrazie i uczyni naukę tę istotnie ciekawą i pożyteczną.