Omówienie pozostałych nieodmiennych części mowy

Omawianie tych zagadnień poleca program traktować w sposób ogólny i praktyczny. Będziemy więc dążyli przede wszystkim do wyrobienia umiejętności wyróżniania i właściwego stosowania tych części mowy. Z zagadnień teoretycznych zajmiemy się ustaleniem ich funkcji. Stwierdzimy, że spójniki uwydatniają różne stosunki między wyrazami i zdaniami, wykrzykniki służą do określania naszych stanów uczuciowych, choć możemy za ich pomocą wyrazić także pewne stany woli, że wykrzyknikom niekiedy nadajemy charakter dźwiękonaśladowczy. Mimo nikłych funkcji i rzadkiego stosowania dużą trudność sprawi uczniom omawianie partykuł. Ich niejednolita rola (jedne wyrażają życzenie, inne przeczenie lub przypuszczenie, inne tylko podkreślają stanowisko mówiącego), ich łączna lub rozłączna pisownia wymagają pewnego wysiłku ze strony nauczyciela i ucznia. Oczywiście ograniczymy się tylko do najważniejszych wiadomości i nie będziemy kusili się o rozwiązanie nasuwających się przy rozpatrywaniu partykuł spraw zbyt trudnych dla uczniów szkół podstawowych. Nie pominiemy natomiast ciekawego zagadnienia podwójnej roli partykuł -że, czy w zależności od kontekstu. Ogólne założenia dydaktyczne nauki o wyrazie nakazują uczącym wyrabianie jak największej sprawności najpierw w rozpoznawaniu, a następnie w poprawnym używaniu form fleksyjnych wyrazu, równocześnie zaś zdążają do tego, aby uczeń dobrze rozumiał budowę danej formy i jej funkcję w zdaniu. Synteza wszystkich elementów wyrazu jest niewątpliwie dużą zdobyczą nauki o wyrazie. Uczniowie powinni sobie dobrze zdawać sprawę ze współzależności znaczenia, formy i funkcji wyrazu w zdaniu. Realizacja tych postulatów jest najważniejszym osiągnięciem nauki o wyrazie, ona to decyduje o wynikach nauczania tego działu gramatyki.