PODSTAWOWE ZASADY NAUCZANIA GŁOSOWNI OPISOWEJ

Odrębny charakter przedmiotu, zaznaczony poprzednio, zmusza uczących do zastosowania przy nauczaniu fonetyki specjalnych środków metodycznych. Nauczanie należy oprzeć przede wszystkim na oglądzie i opisie zjawisk. Należy zrezygnować z jakichkolwiek werbalnych uogólnień czy też narzucania uczniom gotowych sformułowań. Wywołuje to bowiem jak najgorsze następstwa i może uczynić z tej bardzo interesującej nauki przedmiot nużący i nieciekawy. Aby tego uniknąć, należy oprzeć całe nauczanie na podłożu jak najbardziej praktycznym. Ośrodkiem i przedmiotem nauczania należy uczynić człowieka, tj. ucznia i nauczyciela. Uczeń ma dostarczyć materiału głosowego, on także za pomocą słuchu, wzroku i dotyku musi sobie uświadomić przebieg i wynik procesów fonetycznych.. Uczeń poddaje badaniu samego siebie i kolegów. Przedmiotem badania staje się także nauczyciel. Wyczulenie zdolności uczniów do obserwacji z czasem powoduje bowiem, że zaczynają oni spostrzegać braki i niedokładności w mówieniu, toteż nauczyciel musi dbać o staranność dokładność mówienia, aby sposób jego wymowy miał charakter pouczający i przykładowy. Nauczyciel musi też na lekcjach fonetyki pamiętać o tym, że uczniowie mogą w różny sposób wymawiać poszczęgólne głoski. W wielu okolicach kraju występuje bardzo silny wpływ gwar (np. pochylenie samogłosek, mazurzenie), mogą się też w klasie znaleźć dzieci posiadające wady wymowy.