PROGRAM NAUCZANIA ORTOGRAFII W KLASACH V—VI

Aby osiągnąć wyniki w nauczaniu ortografii, nauczyciel musi zdawać sobie sprawę z tego, jak ułożony jest program ortografii w poszczególnych klasach. Układ programu języka polskiego w szkole podstawowej jest, jak wiadomo, liniowo-koncentryczny. Występują tu wyraźnie dwa etapy: pierwszy stanowi nauka w klasach I—IV, drugi nauka w klasach Y—VII. Nauczyciel, który przystępuje do pracy w klasie V, musi znać program klas niższych, gdyż na tym programie będzie opierał nauczanie w klasach wyższych, musi on też poznać poziom opanowania ortografii przez uczniów określonej klasy, aby móc wyrównać ewentualne braki. Już w klasie I staje uczeń wobec szeregu problemów ortograficznych, jak właściwe stosowanie dwuznaków sz, rz, cz, dz, dż, di, ch, sposoby oznaczania miękkości, utrwalanie pisowni wyrazów zawierających litery ą, ę, 6, u, rz, ż, oczywiście w granicach słownika ucznia. W klasie II przybywają nowe problemy: pisanie Wyrazów z utratą dźwięczności na końcu wyrazu (chleb, sad), pisanie wyrazów z o wymiennym, zastosowanie przecinka przy wyliczaniu, pisanie wyrazów z rz wymiennym (mur — murze), pisownia wyrazów z h, używanie najpospolitszych skrótów. W klasie III dołączają się dalsze problemy: pisanie wyrazów, w których głoska traci dźwięczność w środku wyrazu (książka, budka), stosowanie 6 w zakończeniach -ów, -ówka, -ówna, pisownia nie z czasownikiem, używanie wielkich liter w tytułach książek i czasopism. W klasie IV przybywają takie zagadnienia, jak: rz po spółgłoskach, wyrazy z ż wymiennym (mogą — możesz), pisownią końcówek -ę w bierniku, -ą w narzędniku, -om w celowniku, -ów w-dopełniaczu, pisownia nie z przymiotnikiem, pisownia j pb c, s, z, stosowanie wielkich liter w korespondencji i w nazwach krajów, używanie znaków ortograficznych przy wołaczach i zdaniach rozkazujących.