Szkoła stopnia podstawowego ma obowiązek czuwać

W młodym pokoleniu utrwalać zasady poprawności językowej. Dlatego każde zjawisko gramatyczne rozpatrujemy w związku z tekstem lub wypowiedzią ustną czy pisemną. Chcąc jakąś myśl wyrazić w sposób pełny, posługujemy się bowiem pełnymi zdaniami, a nie poszczególnymi wyrazami. Stosowanie na lekcjach gramatyki tekstu literackiego jako materiału językowego ma znaczenie jako przykład poprawnej i pięknej polszczyzny, przy czym na lekcji gramatyki uczeń zwraca większą uwagę nad tę stronę tekstu, aniżeli na lekcji literackiej. Lektura klasycznej polszczyzny przyczynia się również do lepszego opanowania zasad poprawności językowej. Wymaganie od uczniów odpowiedzi obszernych, samodzielnych i poprawnych pod względem gramatycznym podnosi ich wprawę językową. Do wyrobienia tej wprawy przyczyniają się także specjalne ćwiczenia, jakie niejednokrotnie łączymy z pewnymi zagadnieniami gramatycznymi, ważnymi z punktu widzenia praktyki językowej. Kształtowanie normatywne języka uczniów w kl. V—VII musi mieć jednak za punkt wyjścia poznanie istniejących błędów językowych określonego środowiska, np. klasy. Zauważone objawy niepoprawności językowej stają się przedmiotem metodycznego oddziaływania w ramach części lub pełnych lekcji gramatyki lub też na zajęciach pozalekcyjnych ucznia. Ćwiczenia poprawnościowe mogą przybierać rozmaite formy. Mogą łączyć się z lekcjami gramatycznymi o zbliżonej treści. Mogą też stanowić przedmiot osobnej lekcji opartej na analizie zebranych błędów językowych. Normalna lekcja gramatyki może być również powiązana z elementami normatywnymi, które wynikają z prawideł czy uogólnień gramatycznych, zdobytych przez uczniów na lekcji czy podczas ćwiczeń.