Tablica sporządzona z dykty

Tablica sporządzona z dykty o wymiarach 2 X 1,5 m, na której w odstępach co 15 cm umieszczamy drewniane listwy, tzw„ „kieszenie”, w które będziemy wsuwali paski papieru z odpowiednimi napisami. Wymiary liter muszą być takie, aby napisy można było swobodnie odczytać . nawet z ostatnich ławek. Napisy te powinny być barwne, za pomocą tuszów różnego koloru możemy zaznaczyć oddzielne cząstki słowotwórcze lub fleksyjne. Na lekcji tablicę wieszamy na czołowej ścianie klasy, aby wszyscy uczniowie mieli ją przed oczyma. Tablica taka ma tę zaletę, że treść jej można dowolnie zmieniać, a równocześnie zostawiona po lekcji w klasie pomaga do utrwalenia nowo zdobytych wiadomości. Dzięki odpowiednim napisom uczeń uświadamia sobie, że np. w wyrazie ręcznik mamy rdzeń ręcz- i przyrostek -nik. Gdy przejdziemy, do fleksji, możemy znów wyróżniać w tym samym wyrazie ręcznik temat, a do niego dołączać różne końcówki. Przy tej sposobności uczeń zobaczy, że np. w narzędniku temat ulega zmianie i występuje w postaci obocznej. W ten sam sposób pokażemy na tablicy zmienność końcówek i ich równoległość (konia: stoł-u, koni-owi: ps-u, chlop-i: woz-y, nauczy ciel-e : pan-owie itd.). Możemy posługiwać się także innymi środkami. Dużą usługę może oddać zwyczajny rzutnik szkolny, w którym przezrocza zastąpimy odpowiednio przyciętymi kawałkami szkła, na których umieścimy potrzebne nam napisy. Ekran możemy sporządzić ze zwyczajnego papieru i w ten sposób przy niewielkich kosztach będziemy korzystali z bardzo pożytecznej dla nauczyciela pomocy. Do innych środków poglądowych będą należały słowniki. Na tym poziomie nauczyciel może z nich korzystać tylko w sposób bardzo ograniczony. Należy jednak pokazać młodzieży słownik etymologiczny, przyzwyczaić ją do korzystania z małego słownika wyrazów obcych. Pewne usługi przy ćwiczeniach może nam oddać nawet słownik ortograficzny. Przy jego pomocy uczniowie mogą np. dobierać wyrazy pokrewne, zbudowane za pomocą jednego formantu, np. -arz, -ec, -ek itp.