Tańce połowieckie

O Borodinie mawia się żartobliwie, że był największym kompozytorem wśród chemików i największym chemikiem pośród kompozytorów. Rzeczywiście, dzielił on stale swój czas między te dwie, jakże odległe, aliści obie kochane, specjalności. Był profesorem Akademii w Petersburgu i bliskim współpracownikiem wielkiego Mendelejewa, ale wszystkie wolne chwile poświęcał muzyce, obracając się w kręgu muzyków tej miary co Mikołaj Rimski- -Korsakow (1844—1908), Modest Musorgski (1839— 1881), Milij Bałakiriew (1837—1910) i Cezar Cui (1835—1918). Oni to właśnie dopingowali Borodina w jego kompozytorskich zamierzeniach i przedsięwzięciach. Jego twórczość, choć ilościowo niezbyt bogata (właśnie przez ową chemię), odegrała jednak niepoślednią rolę w kształtowaniu się oblicza narodowej muzyki rosyjskiej w drugiej połowie XIX stulecia. Jego styl można najogólniej określić jako syntezę osiągnięć zachodnioeuropejskiego romantyzmu z tradycją rosyjską. Postawa ta znalazła swój najpełniejszy wyraz w operze Książę Igor. Borodin pracował nad tym wspaniałym dziełem osiemnaście lat, ale ukończyć go nie zdołał. Po jego śmierci uczynili to jego przyjaciele: Rimski-Korsakow i Aleksander Głazunow \ Prapremiera Księcia Igora odbyła się 25 października 1890 roku w Petersburgu.