Uczniowie zapoznają się z pełną deklinacją rzeczowników

Rozróżniają za pomocą pytań przypadki, uczą się ich nazw, a wreszcie Opanowują trzy podstawowe wzory deklinacji: męską, żeńską i nijaką, za pomocą zaś dodawanych do rzeczowników przymiotników rozpoznają rodzaje. Nauka o wyrazie ma w tych klasach charakter normatywny. Wiążemy wyraz z jego poprawną formą ortograficzną, określamy jego rolę w zdaniu, aby dziecko od razu zdawało sobie sprawę z funkcji wyrażu i nietraktowało go jako coś oderwanego. Praktyczny charakter nauki o wyrazie w tych klasach musi jednak doprowadzić do pewnej biegłości i pewności w rozpoznawaniu wyrazów jako części mowy i w odróżnianiu ich form podstawowych: przypadków, liczb, rodzajów, osób i czasów. Opierając się na takiej podstawie rozpoczyna nauczyciel swą pracę w klasie V. Musi on więc doskonale zdawać sobie sprawę z tego, w jakim stopniu uczniowie opanowali wiadomości z tego działu, aby w razie potrzeby wyrównać braki. Cała bowiem dalsza praca będzie zależna od poziomu przygotowania uczniów w niższych klasach. Nowe tendencje, jakie pojawiają się w programie nauki o języku w klasach V—VII, prowadzą do pewnej zmiany charakteru nauczania tego działu i stawiają nauczyciela wobec nowych zadań. Jak wyżej wspomnieliśmy, program łączy w jedną całość podstawowe wiadomości z zakresu semantyki, fleksji, słowotwórstwa i składni. Jest to zasada syntetycznego traktowania wyrazu, tzn. wyraz badamy jednocześnie pod względem znaczenia, budowy słowotwórczej, odmiany i funkcji, jaką pełni w zdaniu. Drugim założeniem, z jakim stykamy się w programie klas V—VII jest zasada repartycji zaimków, tj. zasada rozdzielająca naukę o znaczeniu i funkcji zaimków między różne części mowy, mianowicie zaimek rzeczowny poleca program omawiać przy rzeczowniku, przymiotny przy przymiotniku, liczebny przy liczebniku i przysłowny przy przysłówku. Pomija się natomiast na tym poziomie podział znaczeniowy zaimków na osobowe, dzierżawcze, pytające, względne itd.