Utrwalenie umiejętności rozróżniania głosek twardych i miękkich

Punktem wyjścia może być tekst, w którym uczniowie znajdą specjalnie skonstruowane zdania (np. Pani piecze białą bułkę. Małe miasto otacza wielki wał.) lpb wyrazy, zaczynające się raz. od spółgłosek twardych, raz od miękkich: cało, ciało, pasek, piasek, marka, miarka itp. Staranna wymowa początkowych głosek zwróci uczniom uwagę na różnicę ich barwy. I znowu będziemy szukali źródła tego zjawiska. Może nam tu pomóc bardzo proste ćwiczenie. Przy wymawianiu głosek miękkich polecimy uczniom, aby patyczkiem lub po prostu palcem zbadali ruchy języka w jamie ustnej. – W ostatniej części lekcji spróbujemy uszeregować głoski parami według ich twardej lub miękkiej wymowy. Uczniowie przekonają się wówczas, że głoski i, r, cz, dż, jak t, d, r nie mają odpowiedników miękkich w języku polskim, z wyjątkiem wyrazów obcego pochodzenia. Na zakończenie przypomnimy również sposoby oznaczania miękkości w języku polskim. Ostatnią lekcją z tego działu będzie lekcja o akcencie. Możemy tutaj znów wyjść od sylaby, a staranne odczytanie odpowiednio dobranego tekstu pokaże różnice wymowy sylab w wyrazie. Z kolei zaznaczymy sylaby akcentowane i łatwo doprowadzimy do wniosku, że miejsce akcentu w różnych wyrazach jest jednakowe. Zwrócimy uczniom uwagę, że w innych językach bywa inaczej, gdyż albo akcent pada na inną sylabę* jak w języku francuskim (wystarczy posłużyć się wymową kilku nazwisk: Wiktor Hugo, Lafontaine), albo jest zmienny i pada na różne sylaby (tu znów możemy się posłużyć wyrazami wziętymi z języka rosyjskiego, np. mńka i muka).