Węgierski skrzypek

Melodie, które stały się podstawą opracowania, Brahms przejął prawdopodobnie w latach 1852—1853 od węgierskiego skrzypka Ede Reményiego (1831— 1907). Po wydarzeniach Wiosny Ludów do Hamburga, wówczas wolnego miasta, przybyło wielu węgierskich uchodźców, bojowników o wolność, którzy musieli ratować się przed represjami ze strony monarchii austriackiej. Wśród nich znalazł się również znakomity skrzypek Reményi, który zrazu potraktował Hamburg jako stację przesiadkową w podróży do Ameryki i w marcu 1849 dał pożegnalny koncert w Towarzystwie Emigrantów Węgierskich. Prawdopodobnie już wtedy Brahms, zamieszkały jeszcze w Hamburgu, zetknął się z nim bliżej. Po trzech latach Reményi powrócił. Teraz nawiązała się między nimi ścisła współpraca. 10 kwietnia 1853 roku rozpoczęli wspólne tournée koncertowe. Nie ulega wątpliwości, że Reményi roztoczył przed Brahmsem uroki swojej muzyki ojczystej, bo podczas tego tournée powstał cykl 13 Wariacji na temat węgierski op. 21 nr 2 (1857) na fortepian solowy Brahmsa. W repertuarze wspólnych występów pary Reményi—Brahms z pewnością znajdowały się również jakieś tańce węgierskie, bo jedna z not prasowych wspomina o wielkim aplauzie, z jakim spotkało się „fantastyczne wykonanie ojczystych tańców skrzypka”.