Zawarte jest w artykule

Pierwsze współczesne wydanie Suity D-dur Clarke’a ukazało się w czerwcu 1971 roku, w serii Mu- sica rara wydawanej przez Oxford^ University Press. Szczegółowy wykaz źródeł dotyczących kompozycji, wraz z ich opisem, zawarty jest w artykule Char- lesa Cudwortha i Franklina Zimmermanna The Trumpet Voluntary w nr 4 czasopisma „Musie and Lettres” z 1960 roku. Utwór zachował się w różnych wersjach instrumentalnych, m. in. w opracowaniu na instrument klawiszowy, na orkiestrę (trąbka, dwa oboje, fagot, smyczki i basso continuo), a nawet jako fragment większej formy wokalno-instrumentalnej, toteż jego pierwotna, oryginalna obsada wykonawcza nie da się udokumentować inaczej jak tylko poszlakami, płynącymi z faktury utworu. Autor pierwszego wydania współczesnego, Robert Minter z Oxford University Press, obstaje przy wersji na trąbkę. Tego samego zdania jest E. H. Tarr z Bazylei, znany wykonawca muzyki barokowej, a zarazem wydawca szeregu dzieł z tej epoki. Dotychczasowa praktyka wykonawcza, mimo iż związana mylnie z nazwiskiem Purcella, świadczy, źe kompozycja ta przynależeć mogła do tzw. ceremonial musie, często realizowanej na organach z trąbką ad libitum. Tak właśnie grywa Trumpet voluntary Stefan Hadryś, jeden z nielicznych u nas trębaczy specjalizujących się w repertuarze muzyki barokowej. Jako akompaniamentu Hadryś używa głosu basso continuo w opracowaniu Roberta Błocka z Iowa University, USA.