Życiowa droga

Wzbogaca się niewątpliwie zasób środków kompozytorskiego rzemiosła, szczególnie zaś umiejętność operowania orkiestrową kolorystyką. Zdrowy instynkt nakazuje mu wszelako strzec pilnie narodowych źródeł inspiracji — one to właśnie przesądzą później o żywotności jego dzieł i ich odporności na działanie czasu. Przyjmując obiegową stylistykę impresjonizmu, de Falla nie przestaje ani na moment myśleć po hiszpańsku. Nabyte doświadczenia skłaniają go do rewizji partytury La Vida breve. Nowa wersja opery, przedstawiona w Paryżu (1908) i Nicei (1913), przynosi mu całkowity sukces, podobnie jak skomponowany w 1915 roku balet El Amor brujo (Miłość czarodziejem) oraz impresja na fortepian i orkiestrę symfoniczną Nuits dans les jardins d’Espagne (Noce w ogrodach Hiszpanii) z 1917 roku. Do ugruntowania pozycji de Falli w czołówce kompozytorów europejskich walnie przyczyni się premiera drugiego z kolei baletu El sombrero de tres Picos (Trójkątny kapelusz) w 1919 roku. Ta data jest zwrotnym punktem zarówno w twórczości de Falli, jak i w jego dalszej życiowej drodze. Ciężkie przeżycia osobiste sprowadzają kompozytora na powrót do ojczyzny. Osiada teraz na czas dłuższy w Grenadzie.